Wandelen in Lermoos, met de kabelbaan naar Grubigstein, en te voet terug naar het dal
Lermoos was voor ons het ideale vertrekpunt voor een bergvakantie vol frisse lucht, panorama’s en wandelkriebels. We verbleven in het gezellige Alpendomizil, vanwaar je gewoon te voet naar het dalstation van de Grubigsteinbahn wandelt. Geen gedoe met de auto dus altijd een pluspunt.
We stapten in de eerste kabelbaan, die je in twee ritjes tot zo’n 2.050 meter hoogte brengt, vlakbij de Grubighütte. Kostprijs? Ongeveer €22 per volwassene. En voor wie het zich afvraagt: honden mogen gewoon mee, gratis én zonder muilkorf. (misschien afhankelijk van het seizoen, wij waren er midden mei)
Alfie vond de kabelbaan fantastisch. Zijn staart begon te kwispelen van nieuwsgierigheid.
Hoe verder we stegen, hoe stiller het werd. En hoe indrukwekkender het uitzicht. Bergen die eindeloos leken, een dal dat steeds kleiner werd en lucht die ineens een tikkeltje frisser aanvoelde. Boven haalden we toch maar snel een extra laagje boven, het verschil in temperatuur voelde je meteen.
En toen… sneeuw! Alfie dook er met volle overgave in, blaffend en springend. De toon van onze wandeling was gezet: dit werd er eentje om in te kaderen.
Wie echt zin heeft in hoogtemeters kan vanaf hier nog verder klimmen naar de top van de Grubigstein (2.255 m) of zelfs richting de Gartnerwand (2.337 m). Wij lieten die uitdaging graag aan ons voorbijgaan. Ons plan: te voet terug afdalen naar Lermoos. Zo’n 8 kilometer lang, met een afdaling van ongeveer 1.000 meter.
De eerste meters wandel je over brede grindpaden, waar ook heel wat mountainbikers gebruik van maken. Niet veel later namen wij de afslag richting de Wolfratshauser Hütte (1.753 m), een gezellige berghut waar je wat kan eten, iets lager op de flank. Van daaruit zetten we onze tocht verder naar beneden.
Na de Wolfratshauser Hütte begon het leukste stuk van de wandeling. Het brede pad maakte stilaan plaats voor een smaller traject dat zich tussen hoge dennenbomen naar beneden slingert.
Af en toe kregen we een prachtig uitzicht cadeau, gewoon tussen de bomen door. Zo’n onverwachte doorkijk op de bergen maakt zo’n wandeling echt bijzonder. Er lag zelfs nog wat sneeuw op sommige plekken, een bonus voor wie net als wij houdt van dat ruwe randje aan de lente.
De afdaling gaat hier en daar stevig naar beneden, dus een beetje opletten waar je je voeten zet. Wegwijzers zie je niet overal, maar wanneer je ze nodig hebt, staan ze er gelukkig wel. Gewoon Lermoos volgen, dat zit goed.
Na een tijdje opent het landschap zich. We belandden op een kleurrijk bloemenveld, net naast het dalstation waar we die ochtend gestart waren. Zó’n mooi einde hadden we niet verwacht.
Een wandeling die echt alles had: hoogtemeters, vergezichten, wat sneeuwpret, bossen, beekjes en dat zalige gevoel dat je alleen krijgt als je urenlang buiten bent geweest.
